Klimmen naar de Monte Cinto, het dak van Corsica

In het kort

• Moeilijkheid: Zwaar
• Soort: Dagtocht
• Hoogteverschil: 1286 meter
  (1420m - 2706m)
• Duur: 6 tot 8 uur
• Zelfde eindpunt als beginpunt: ja
• Beginpunt: Parkeerplaats Refuge Asco-Stagnu
• Wandelkaart kopen
• Wandelgids omgeving
• Meer routes: Corsica, Frankrijk, Haut-Asco
• Accommodaties in de omgeving:
  - Hotels en b&b's
  - Campings
  - Vakantiehuizen
  

De wandeling

De Monte Cinto, hoogste berg op Corsica. Als bergen beklimmen in je DNA zit, kun je niet om deze berg heen. Als liefhebber van de Alpen werden we de afgelopen jaren geconfronteerd met de veranderlijkheid van het weer in de bergen. De keus voor 2020 werd daarom Corsica, vanwege het mooie weer en omdat ook dit prachtige eiland vele bergen heeft. En dan is de Monte Cinto het ultieme doel van de vakantie. Scherp steekt het bergmassief tegen de stralend blauwe lucht af, van verre al zichtbaar. Klimmen vanaf Asco is zwaar, maar het pad is uitstekend gemarkeerd. Dit komt doordat het grootste gedeelte van het pad naar de top de GR20 route volgt. De GR20 is een begrip onder wandelaars en trekt veel liefhebbers vanuit heel de wereld naar Corsica. Dat wil niet zeggen dat de wandeling naar de Monte Cinto eenvoudig is, integendeel. Ik liep in augustus, waarbij de warmte je behoorlijk de parten kan spelen. Vroeg beginnen met de wandeling en veel vocht mee is noodzakelijk. Ik had 3x 1,5 liter water mee en nog wat cola. KitKat voor de sneller energie en nog wat brood. Je overbrugt een hoogteverschil van ongeveer 1300 meter, dus een goede conditie is noodzakelijk. Goed schoeisel en wandelstokken zijn sterk aan te bevelen, diverse stukken van de klim worden gekenmerkt door wegglijdende stenen. Ik had hoge bergschoenen aan, wat als voordeel had dat er geen steentjes in mijn schoenen kwamen (Ik zag diverse mensen hun schoenen legen). Maar hoe hoger in de majestueuze bergen, hoe meer de inspanning wordt beloond. Steeds meer van de zee wordt zichtbaar, steeds mooier wordt het uitzicht. Op het hoogste punt van de GR20 is het nog niet voorbij, er moet nog 150 meter worden geklommen. Dit pad is aangegeven met oranje stippen en diverse steenmannetjes. Maar de beloning is groot, het uitzicht is fantastisch. Van Calvi tot Cape Corse, het stuwmeer van Calacuccia schittert in de zon…

Beginpunt

De Monte Cinto is via twee kanten te beklimmen, namelijk Asco in het noorden en Lozzi in het zuiden. De zuidelijke route schijnt iets lastiger te zijn dan de noordelijke route, maar de zuidelijke route is makkelijker te bereiken.

Deze wandeling begint vanaf het parkeerterrein Hôtel Le Chalet Asco. Om hier te komen, volgen we met de auto vanaf de doorgaande weg T30 de borden Asco. De rit naar Asco is een belevenis op zich. De weg kronkelt door een diepe kloof, waarbij het na iedere bocht weer een verrassing is wat we dan weer te zien krijgen. Na enige tijd komen we aan in het dorpje Asco. Dit is nog niet het einddoel, de weg loopt nog ongeveer 30 minuten verder. Let op dat je niet het dorp inrijdt, maar volg de borden Station de Ski Haut Asco. Na ongeveer 30 minuten rijden kom je aan bij de parkeerplaats waar je met de auto niet verder kunt. Het wandelpad naar de Monte Cinto en ook de GR20 begint hier ook meteen. Parkeren is gratis, er is ruim voldoende plek om de auto kwijt te kunnen.

Routebeschrijving van de wandeling

De wandeling begint tussen de naaldbomen, tegenover het hotel. Het eerste halfuur is het pad goed te doen, de bomen geven schaduw en omdat het nog maar acht uur is, waait er een heerlijke wind. Maar na een half uur gaat het pad omhoog en worden de bomen snel schaarser. Een bruggetje over een beekje komt in zicht en de echte klim gaat beginnen. Het pad gaat steil omhoog en soms hangt er een ketting omdat de stap naar boven echt te groot is. Regelmatig is het handen- en voetenwerk, goed kijken waar de voeten neer te zetten zijn is nodig. De bewegwijzering is prima, rood-wit geverfde symbolen worden afgewisseld met steenmannetjes. Op sommige punten kijk je in een aardig diepe kloof, je moet geen hoogtevrees hebben.

Het pad voert over diverse puinhellingen, waarbij de grond onder je voeten lijkt weg te glijden. Net alsof je een duin beklimt, erg inspannend. Het grote voordeel van vroeg vertrekken wordt hier duidelijk, tot ongeveer half 11 loop je in de schaduw van de berghelling. Ineens is daar een veld met lage bosjes. Hier ga je zigzaggend doorheen, enkele krassen van de doornen op je benen krijg je er gratis bij. Daarna volgt weer een puinhelling met wegglijdende steentjes. Een soort plateau wordt zichtbaar, heerlijk om even niet constant te hoeven klimmen. Een mooie plek om even wat te eten en te drinken. De tocht voert verder, steil omhoog, met grote stenen waar je tegenop moet klimmen. Het pad blijft goed aangegeven, maar je hebt hier wel de vrijheid om zelf iets af te wijken van de route. De eerste tegenliggers die de GR20 de andere kant op lopen komen je tegemoet. Die zijn echt vroeg vertrokken. Na een forse klim staat ineens op een steen een pijl richting Lac d'Argentu. Dit is een klein meertje wat gevoed wordt door smeltwater van de nog steeds iets aanwezige sneeuw in de schaduw van de Monte Cinto. Een prachtige fotoplek, op ongeveer tien minuten vanaf het pad naar de Monte Cinto.

De laatste etappe van de GR20 naar boven volgt, diverse tegenliggers worden zichtbaar en dat is niet helemaal zonder gevaar. Er komen regelmatig stenen naar beneden rollen, had ik dan ook nog een helm mee moeten nemen? Elkaar de ruimte geven en rustig wachten totdat de groep is gepasseerd lost het probleem op. De laatste meters tot het hoogste punt van de GR20 en we staan bovenop. Hier is het goed druk, vele wandelaars rusten uit. Het waait hier enorm hard en de temperatuur is eigenlijk maar net aan in de korte mouwen. Het pad naar de Monte Cinto gaat vanaf hier linksaf, de bewegwijzering is meteen een stuk minder. Goed op de steenmannetjes letten en af en toe een oranje stip. Het pad gaat na iedere bergpunt een stuk naar beneden, waarna er weer geklommen moet worden. Maar uiteindelijk sta ik dan toch op de hoogste berg van Corsica. Het is ondertussen ruim half 1, tijd voor goed eten en vooral drinken.

Na dertig minuten ga ik dezelfde weg terug. Naar beneden gaat meestal wat sneller, maar de bovenbeenspieren krijgen er wel van langs. Nu komen de wandelstokken goed van pas als extra rem. Soms is het alsof je op een glijbaan staat, bij iedere stap glij je een stukje met de stenen naar beneden. De temperatuur gaat met iedere stap naar beneden langzaam omhoog. De schaduw van vanmorgen is niet meer, ik dwing mezelf om flink te drinken. Drie liter water is al op, gelukkig nog meer bij me. We komen weer langs de plekken waar kettingen hangen. En dan kom ik handen te kort, waar laat ik m’n wandelstokken? Stukje naar beneden gooien dan maar en daarna met handen en voeten afdalen. Na ongeveer drie uurkomen we weer bij het bruggetje over het beekje. Op diverse plekken liggen mensen in badkleding bij of in de beek. We zijn er bijna, maar de laatste dertig minuten lijken het zwaarst, de bovenbenen protesteren wel. Uiteindelijk wordt het parkeerterrein zichtbaar, de schoenen kunnen uit. Wat een schitterende tocht, dit had ik niet willen missen!

Beoordeel deze wandeling:

(4 stemmen, gemiddeld: 8,25 van de 10)